تحلیل قیاسی قهرمان در رمان صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز و اهل غرق منیرو روانی پور

«شخصیت‌های قهرمان» از عناصر کلیدی هر گونه‌ی داستانی به شمار می‌روند که با رفتار، گفتار و پندار خود کنش‌های داستان را پدید می‌آورند. در «رئالیسم جادویی» شخصیت‌های قهرمان ویژگی-های منحصر به فرد این گونه‌ی داستانی را به خوبی در خود بازتاب داده‌اند. بدین روی در رمان«صد سال تنهایی» اثر گابریل گارسیا مارکز به عنوان شاهکار این سبک و رمان «اهل غرق» اثر منیرو روانی‌پور به عنوان یکی از برجسته‌ترین رمان‌های رئالیسم جادویی در ایران، قهرمانان‌، مهم‌ترین مؤلفه‌ی این سبک یعنی درهم آمیختگی واقعیت تاریخی و اجتماعی با افسانه‌ها، باورها و آداب بومی و قومی را در خود نشان داده‌اند. علاوه بر این، ویژگی‌های دیگری در وجود این شخصیت‌ها یافت می شود که دراین جستار با شیوه‌ی تطبیقی، نگارندگان دوازده مولفه‌ی آنها را بدین شرح مورد بررسی قرار داده‌اند:کوچ و جابجایی قهرمانان، نقش رهبریّت در بین قهرمانان ، قدرت پیش‌گویی در قهرمانان، توالید و تناسل جادویی بعضی شخصیّت‌ها و قهرمانان، نقش شخصیّت‌های بیگانه در آگاهی قهرمانان از جهان بیرون، جدال و کشمکش بین قهرمانان، عشق، هوس، نفرت از عشق و هوس در بین قهرمانان، تبعات حاصل عذاب وجدان از مرگ قهرمانان، بیزاری از صنعت و تکنولوژی و پای‌بندی به حریم سنتی خانواده در بین قهرمانان، روحیه مبارزه طلبی و آزادی خواهی در بین قهرمانان، تجلّی شخصیّت‌ها در یکدیگر در نسل‌های متوالی، تراژدی در مرگ قهرمانان. با تحلیل تطبیقی این ویژگی‌های مشابه می‌توان بازتاب چهارچوب و سبک نویسندگی مارکز در صد سال تنهایی را بر قلم روانی پور در اهل غرق آشکار کرد.